Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Τάκα τάκα ....τα πεταλάκια, ντρίγκι ντρίγκι ...τα κουδουνάκια


Βέβαια δεν είναι Μάιος, αλλά από το Μάιο το τραβολογάω αυτό το κείμενο και μου διεμήνυσε ο εξαποδώ η γιαγιά μου η Κασσιανή από κεί ψηλά όπου βρίσκεται μετά των λοιπών συγγενών μου ότι είναι ντροπή μου που ακόμα δεν το έχω τελειώσει. Αν δεν το τελειώσω πρώτα αυτό, λέει, θα κηρύξει επανάσταση κι αλλοίμονό μου και δεν θα μ' αφήσει να γράψω άλλο διότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει μια σειρά στις δουλειές του και δεν μπορεί να είναι "σουρλού μουρλού" κατά την προσφιλή της έκφραση.
Αφού έτσι διέταξε η Αυτής Υψηλότης η γιαγιά μου η Κασσιανή χειμώνα καιρό με βροχές και καταιγίδες σας μεταφέρω σ' έναν λουλουδιασμένο Μάιο στην Κηφισσιά του 1966, όπου για να κυκλοφορήσεις έπρεπε να πάρεις ένα ......τάκα τάκα τα πεταλάκια......






Κάθε Μάιο η γιαγιά μου η Κασσιανή άρχιζε τα πρέπει να ραφτώ πρέπει να να ραφτώ και εμείς τη ρωτάγαμε τι να ραφτείς καλέ αφού δεν είσαι ξηλωμένη κι αυτή νευρίαζε και βενταλιαζότανε μετά πολλή ώρα κι όλο έλεγε πως θα την πεθάνουμε και είμαστε τέρατα που έχουμε μοιάσει ένας θεός ξέρει πού και μετά μας έλεγε θρασύτατα παλιόπαιδα χωρίς καμμία ανατροφή αλλά εμείς της απαντούσαμε ότι όλη την τροφή μας την τρώγαμε και τότε εκείνη έπεφτε στο κρεββάτι ξερή κι έλεγε θεέ μου δώσε μου υπομονή με δαύτα κι εκειπέρα τελείωνε το θέμα που λένε και στο σχολείο γιατί μετά η γιαγιά μου η Κασσιανή θυμότανε πάλι ότι έπρεπε να ραφτεί και τηλεφωνιότανε με την κυρία Νταίζη που ήτανε μοδίστρα και έμενε στην Κηφισσιά και μια φορά είχαμε ακούσει τη γιαγιά μου την Κασσιανή να λέει στη θεία Αμαλία του θείου Γιωργίκου ότι όλες οι κυρίες του καλού κόσμου ράβονται στην κυρία Νταίζη κι έτσι καταλάβαμε κι εμείς οι μικροί ότι όλες οι κυρίες του καλού κόσμου θα ήτανε ξηλωμένες και ησυχάσαμε γιατί νομίζαμε ότι μόνο η γιαγιά μου η Κασσιανή ήτανε ξηλωμένη.
Τέλος πάντων όμως η γιαγιά μου η Κασσιανή ραβότανε κάθε Μάιο γιατί σ' αυτά τα πράγματα είχε ακρίβεια ρολογιού όπως έλεγε ο παππούς μου ο Δημητράκης και η γιαγιά μου η Κασσιανή τον τραβολογούσε στο δωμάτιο ραπτικής και τούλεγε σ' αρέσουν Δημητράκη μου τα υφάσματα που διάλεξα και ο παππούς μου ο Δημητράκης της τσίμπαγε το μάγουλο και της έλεγε ομορφιές ομορφιές Κασσιανάκι μου κοκκέτα μου εσύ και κάνανε κάτι αηδίες μπλιαχ γέροι άνθρωποι και μετά άρχιζε η γιαγιά μου η Κασσιανή να ετοιμάζει τη βαλίτσα της γιατί άμα πήγαινε να ραφτεί έκανε πολλές μέρες να γυρίσει γιατί έμενε εκειπέρα σε ξενοδοχείο κι έπαιρνε κι εμάς τους μικρούς μαζί και κάναμε σαν διακοπές και χαιρότανε η Μαριέττα μας που ησύχαζε το κεφαλάκι της. Εμάς μας άρεσε πάρα πολύ αυτό γιατί εκτός που ραβότανε η γιαγιά μου η Κασσιανή περνάγαμε πάρα πολύ ωραία γιατί τρώγαμε πολλά γλυκά και παίζαμε και κάναμε ότι θέλαμε. 


Ετσι μια φορά το χρόνο πηγαίναμε ένα πολύ ωραίο και μακρινό ταξίδι από το Ψυχικό στην Κηφισσιά που είχε πολύ ωραίες περιπέτειες και πολύ μας άρεσε όπως ο Ροβινσών Κρούσος και ο Δεκαπενταετής Πλοίαρχος που διαβάζαμε μετά μανίας και ήτανε του Ιουλίου Βερν.
Εκείνη την ημέρα που θα πηγαίναμε ταξίδι στην Κηφισσιά ξυπνάγαμε πολύ νωρίς και μετά τρέεεχαμε στην Αγία Βαρβάρα στην Κηφισσίας να πάρουμε ένα λεωφορείο που έγραφε 27 Περαιεύς Κηφισσιά ή το 25 που έλεγε Αθήναι Κηφισσιά κι έεεετρεχε κι η Μαριέττα από πίσω μας ξεγλωσσιασμένη μαζί με το μπαμπά μου που κουβαλάγανε τη βαλιτσάρα και τις τσαντάρες της γιαγιάς μου της Κασσιανής που είχανε από τρεις αλλαξιές βρακιά και κασκορσεδάκια δικά μας που οι άλλοι άνθρωποι τα λέγανε φανελάκια αλλά εμείς τα λέγαμε έτσι, τα νυχτικά μας καθώς και τα παντοφλοπέδιλά μας και τα λοιπά απαραίτητα ρούχα όπως άμα πηγαίναμε κανονικό ταξίδι και οπωσδήποτε είχανε και όλα τα πανιά που είχε ψωνίσει η γιαγιά μου η Κασσιανή για να ραφτεί μαζί με τα κουμπιά και τα φερμουάρ και τις φόδρες και όλα τα τσουρούκου μουρούκου κι άμα μας άκουγε να λέμε τα πανιά γινότανε τούρκα γιατί αυτή είχε ψωνίσει υφάσματα και όχι πανιά κι έπρεπε επιτέλους να μάθουμε να μιλάμε σαν παιδιά με καλή ανατροφή. 
Εκεί στη στάση που φτάναμε μπρος εμείς και πίσω η Μαριέττα με το μπαμπά μας επειδή βαριόμασταν αρχίζαμε να δερνόμαστε με τον αδελφό μου και άμα ερχότανε το λεωφορείο μπαίναμε μέσα εμείς δαρμένοι μαζί με τα τσουρούκου μουρούκου και ησυχάζαμε γιατί μας αγριοκοίταγε και η γιαγιά μου η Κασσιανή και ο εισπράκτορας που είχε ένα μικρόφωνο μπροστά του κι έλεγε τις στάσεις Σίδερααα φύγεεεε Ηβηηηηη φύγεεεε Κανατάδικααα φύγεεεε Αμαρούσιον φύγεεεε και μετά Τέρμααα Κηφισιάαα τέρμααααα κι εκειπέρα κατεβαίναμε πια επιτέλους ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα γιατί η γιαγιά μου η Κασσιανή κάθε λίγο και λιγάκι μας έλεγε κοιτάξτε τούτο και κοιτάξτε κείνο κι εκατό φορές μας είχε δείξει τα ίδια και τα ίδια και τα είχαμε μάθει απέξω κι ανακατωτά πια και είχαμε σκυλοβαρεθεί.

Το τέρμα των λεωφορείων της Κηφισσιάς - Αλσος. 
Αφού τελείωνε το Ψυχικό και η Φιλοθέη βλέπαμε τα Σίδερα Χαλανδρίου δηλαδή δεν είχε πουθενά σίδερα και κανένας δεν μας έλεγε γιατί το λένε έτσι μετά βλέπαμε αριστερά τη σχολή Ζηρίδη που ήθελε στην αρχή να μας γράψει η μαμά μας αλλά μετά δεν μας έγραψε μετά βλέπαμε ένα σωρό μαρμαράδικα μετά δεξιά το εργοστάσιο της Ηβης με τις πορτοκαλάδες και μετά όλος ο δρόμος ήτανε γεμάτος χιλιάδες κανατάδικα που ποτέ δεν αδειάζανε γιατί φαίνεται δεν θα ψώνιζε κανένας μετά βλέπαμε παραπάνω το εργοστάσιο με τις κάλτσες Μπερκσάιρ και μετά μπαίναμε στο Μαρούσι κι άρχιζε άλλο μαρτύριο να μας δείχνει η γιαγιά μου η Κασσιανή το δημαρχείο που ήταν γνωστός της ο δήμαρχος ένας με μια μυτάρα νααα που τον λέγαμε ο Μυτάρας και μετά βγαίναμε από το Μαρούσι και μας έδειχνε το κτήμα του Συγγρού που ήτανε εθνικός ευεργέτης και τον είχαμε βαρεθεί κι αυτόν με τόσες ευεργεσίες που είχε κάνει κι έπρεπε εμείς να τις μάθουμε όλες απέξω γιατί μας ρώταγε κιόλας το τέρας η γιαγιά μου η Κασσιανή. Εκειπέρα ακριβώς έβγαζε ο αδερφός μου από την τσέπη του τη σοκολάτα που είχε κλέψει από τη Μαριέτα που μας της έδινε μία μία να μη χαλάσουνε τα δόντια μας κι αυτός τις βούταγε κρυφά κι άμα πηγαίναμε στην Κηφισιά φαίνεται πείναγε μόλις άκουγε για τον εθνικό ευεργέτη και άρχιζε να τη μασουλάει με τρόπο και κόλλαγε τη μούρη του στο τζάμι κι έκανε ότι έβλεπε έξω.
Και σα να μη φτάνανε αυτά απέναντι από το κτήμα του Συγγρού ήτανε άλλο κτήμα του Συγγρού δηλαδή ένα ήτανε αλλά το έκοψε η Κηφισσίας και εκεί μέσα ήτανε το Αμαλίειον Ορφανοτροφείον δωρεά κι αυτό του Συγγγού και της Βασίλισσας αυτηνής του Οθωνα που δεν έκανε παιδιά η καϋμένη και όταν έπεσε χολέρα στην Αθήνα το 1855 η καλή βασίλισσα και άλλες καλές κυρίες σαν τη Μαρία Υψηλάντη που ήτανε και πριγκίπισσα πήρανε ορφανά κοριτσάκια και τα ταϊζανε και τα μαθαίνανε γράμματα και φτιάξανε αυτό το ορφανοτροφείο δηλαδή πρώτα το είχανε κάτω στην Αθήνα και μετά το μεταφέρανε εδώ πάνω και θαυμάζαμε εμείς οι μικροί πώς το μεταφέρανε κοτζάμ κτίριο τεράστιο και μετά απ' αυτό ήτανε το ΚΑΤ που είχε πάει κι ο παππούς μου ο Δημητράκης όταν είχε σπάσει το πόδι του κι απέναντι ήτανε η Σχολή Αναβρύτων που πηγαίνανε οι πρίγκηπες και είχε τελειώσει και ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος που τον λέγανε και μεγαλειότατο κι αυτός δεν έκανε σκονάκια στο σχολείο του όπως μας έλεγε η γιαγιά μου η Κασσιανή αλλά εμείς δεν το πιστεύαμε γιατί μια φορά που τον είχαμε δει από κοντά στην παρέλαση μας φάνηκε ντιπ χαζός και οι χαζοί πάντα κάνουνε σκονάκια αλλά δεν ξέραμε αν οι μεγαλειότατοι κάνουνε μεγαλειότατα σκονάκια.

Φορτηγό μεταφοράς του πρώτου εργοστασίου ΗΒΗ στο Μαρούσι
Αμα έδινε ο Θεός και φτάναμε καμμιά φορά στην Κηφισιά σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα από τόση γεωγραφία και ιστορία που μας είχε γαζώσει το κεφάλι η γιαγιά μου η Κασσιανή κάτω μας περίμενε με την άμαξα που τη λέγανε και μόνιππο πάντα ο κύριος Λαλάκης ο αμαξάς με τις μουστάκες του που δεν τον χώνευε καθόλου ο αδερφός μου αλλά εγώ τον αγαπούσα πάρα πολύ γιατί με σήκωνε στον αέρα και μου έκανε ωωωωωπ και με έβαζε δίπλα του να κρατάω τα γκέμια του αλόγου που η γιαγιά μου η Κασσιανή τα έλεγε ηνία κι εγώ της έλεγα ηνία και σχοινία να σε δέσουνε και δε φοβόμουνα καθόλου όχι σαν τον αδερφό μου το χέστη.
Μετά από μένα ο κύριος Λαλάκης που το άλλο του όνομα ήτανε Κανούσης  φόρτωνε όλα τα τσουρούκου μουρούκου δηλαδή τις τσαντάρες τη βαλιτσάρα και τα λοιπά που ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν τα λοιπά αλλά όλα τα φόρτωνε ο κύριος Λαλάκης στην καρότσα και στο τέλος έβαζε και τη γιαγιά μου την Κασσιανή που στρογυλοκαθότανε στη θέση της σαν τη βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας που είχα δει σ' ένα περιοδικό αλλά ο αδερφός μου έλεγε ποια Βικτωρία ρε βλαμμένο αυτή σαν το Βούδα είναι. 
Εμένα μ' άρεσε εκεί ψηλά και ο κύριος Λαλάκης μ' έλεγε πριγκηπέσα μου αλλά στεναχωριόμουνα κιόλας λίγο γιατί είχα πιάσει φιλίες με όλους τους αμαξάδες εκειπέρα και τα άλογά τους το Μπάλιο, τον Τόνι, την Αργυρούλα, τη Χνουδωτή, το Θοδωράκη και άμα με βλέπανε χλιμιντρίζανε και τους έδινα ζαχαρίτσες δηλαδή τα άλογα χλιμιντρίζανε όχι οι αμαξάδες.  
Οι αμαξάδες όμως που ήτανε φίλοι μου μου κάνανε πολλές χαρές κι εγώ τους είχα εξηγήσει ότι ο κύριος Λαλάκης ήτανε φίλος της γιαγιάς μου της Κασσιανής και γιαυτό παίρναμε μόνο αυτόν αλλά τους αγαπούσα κι αυτούς και τότε εκείνοι λέγανε πω πω τι θα γίνει αυτό το διαολάκι άμα μεγαλώσει κι από τότε κάθε φορά που με βλέπανε με φωνάζανε διαολάκι δεν ξέρω γιατί αλλά μου 'μεινε .....
Ο Λαλάκης Κανούσης με το χιονάτο του άλογο
Μετά ο κύριος Λαλάκης ρωτούσε αν είμαστε έτοιμοι και ξεκινάγαμε τάκα τάκα τα πεταλάκια και ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια του αλόγου που ήτανε κάτασπρο σαν το χιόνι όπως το άλογο που πήγε τη Σταχτοπούτα στο χορό και γνώρισε το πριγκηπόπουλο κι έλεγα κι εγώ μέσα μου πως μ' αυτό το άλογο θα πάω σε χορό άμα μεγαλώσω αλλά δεν τόλεγα του αδερφού μου γιατί αυτός ήτανε αγόρι και όλα τα αγόρια που ήξερα ήτανε χαζά και κοροϊδεύανε άμα τους έλεγες τέτοια πράματα. 
Και μόλις ξεκινάγαμε αρχίζαμε άλλη Γεωγραφία με τη γιαγιά μου την Κασσιανή ν' ανεβαίνουμε την οδό Κασσαβέτη και όχι την οδός Κασσαβέτη που λένε κάτι αγράμματοι κι εγώ είχα μάθει όλους τους δρόμους απέξω κι ανακατωτά από κάτω την οδό Κασσαβέτη στρίβαμε αριστερά στη οδό Λεβίδου και μετά δεξιά στην οδό Κολοκοτρώνη μέχρι να φτάσουμε στο Κεφαλάρι στον Πλάτανο που εκειπέρα περνάγαμε απέναντι στο ξενοδοχείο Απέργη που αφήναμε πρώτα τη βαλιτσάρα γιατί εκεί μέναμε τα βράδια και μετά συνεχίζαμε από την οδό Δεληγιάννη βγαίναμε αριστερά στην οδό Χαριλάου Τρικούπη και μετά δεξιά στην οδό Ηούς που έμενε η κυρία Νταίζη. Αυτή τη γεωγραφία όμως την έκανα όλη μόνη μου γιατί ο αδελφός μου όλη την ώρα χάζευε και ήθελε να κατεβεί στο καφενείο του Παρδάλη στον Πλάτανο να πιει νερό και να κατουρήσει γιατί όλη την ώρα έλεγε κοράκιασα κοράκιασα και κατουριέμαι κατουριέμαι κι εγώ τούλεγα σκάσε βρε βλάκα θα μας κάνεις ρεζίλι γιατί ένα περίεργο πράμα στην Κηφισιά με πιάνανε οι καλοί μου τρόποι και η γιαγιά μου η Κασσιανή πολύ χαιρότανε και τον αγριοκοίταγε αυτόν που όλο κοράκιαζε και κατουριότανε.
Εκείνη τη φορά που πηγαίναμε πάλι εκδρομή στην Κηφισιά η γιαγιά μου η Κασσιανή είχε κουβαλήσει μαζί της ένα μωβ συκλαμέν μεταξωτό για σεμιζιέ ένα μπλε λινό για ταγιέρ κάτι άλλα πανιά για τις καλοκαιρινές της φούστες  και διάφορα παρδαλά για τα δικά μου τα φουστάνια και τα μπανιεροβρακιά αυτά που μου φοράγανε στην πλαζζζζ και είμαστε και οι δυό πολύ χαρούμενες και τα πουλάκια κελαϊδούσαν γλυκά γιατί μόνο αυτή τη δουλειά ξέρανε να κάνουνε αυτά στις ανθισμένες πασχαλιές κι εγώ καμάρωνα καθισμένη δίπλα στον κύριο Λαλάκη και μάθαινα να κάνω στράκες με το καμουτσίκι ενώ το βλάκα τον αδερφό μου τον είχε πάρει ο ύπνος από το πολύ πεϊνιρλί που είχε χλαπακιάσει στου Παρδάλη.


Ο κύριος Λαλάκης επειδή όταν ήτανε παιδί είχε γνωρίσει το Σπύρο Λούη αυτόν που ήτανε ολυμπιονίκης είχε μια μανία να μου λέει συνέχεια για ευγενή άμιλλα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και νευρίαζα γιατί εγώ ήξερα ότι το άμυλο δεν έπρεπε να το τρώει ο παππούς μου που είχε ζάχαρο ο άλλος όχι ο Δημητράκης και και για το Σπύρο Λούη μου έλεγε που ήτανε νερουλάς στο Μαρούσι και εντελώς χωριάτης δηλαδή κι ας ήτανε Ολυμπιονίκης και μετά πιάνανε κουβέντα με τη γιαγιά μου την Κασιανή που τον είχε καλέσει ο Χίτλερ στη Γερμανία το Σπύρο Λούη τότε με τους Ολυμπιακούς και τέτοια που δεν πολυκαταλάβαινα αλλά μετά έλεγε ο κύριος Λαλάκης ότι αυτός ο Λούης έχει έναν εγγονό που καμμιά μέρα θα πουλήσει και το κύπελλο του παππού του για να βγάλει λεφτά και η γιαγιά μου η Κασσιανή έκανε μπααα και τς τς τς. 
Εκείνη την ημέρα όμως που θα έραβε η γιαγιά μου η Κασσιανή το μωβ συκλαμέν σεμιζιέ εμένα μου έχει έρθει μια έξαψη στο δρόμο και όλο όρθια σηκωνόμουνα και ρώταγα διάφορα πράγματα τον κύριο Λαλάκη κι αυτός με τραβούσε από τη φούστα να κάτσω κάτω μην πέσω και η γιαγιά μου η Κασσιανή από πίσω με κράταγε από την ζακέτα και με τράβαγε κι αυτή μην πέσω. Αυτή η έξαψη μου είχε έρθει επειδή έβλεπα ένα αεροπλάνο στον ουρανό και φαινότανε να έχει ουρά άσπρη από πίσω του κι έλεγα του κυρίου Λαλάκη κοίτα κοίτα κύριε Λαλάκη και τον σκούνταγα και τον έσπρωχνα να κοιτάει το αεροπλάνο με την άσπρη ουρά στον ουρανό. Κοίταγε και ο κύριος Λαλάκης και φαίνεται πολύ του άρεσε κι αυτουνού και ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκρι τα κουδουνάκια τάκα τάκα τάκα τα πεταλάκια στο δρόμο πηγαίναμε πολύ ωραία και βλέπαμε το αεροπλάνο και ξύπνησε κι ο αδερφός μου και κοίταγε κι αυτός και χαζεύαμε όλοι μαζί τι ωραίο που ήτανε το αεροπλάνο που έκανε βόλτες στον ουρανό κι εμείς που κάναμε βόλτες στο δρόμο με το Χιονάτο και η κολώνια της γιαγιάς μου της Κασσιανής και τα δέντρα και τα πουλάκια και το πεϊνιρλί και ο κύριος Λαλάκης.

τάκα τάκα τα πεταλάκια ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια του Χιονάτου στην Κηφισιά του 66

Εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και μ' έπιασε κάτι σαν να ήθελα να κλάψω αλλά δεν έκλαιγα και ήθελα να τους καρφιτσώσω όλους και να τους βάλω στο λεύκωμά μου που έβαζα τις πεταλούδες και να μείνουν εκειπέρα για πάντα αυτή ακριβώς τη στιγμή η γιαγιά μου η Κασσιανή και ο κύριος Λαλάκης μαζί με το Χιονάτο που ανέμιζε η χαίτη του και εγώ να πετάξω στον ουρανό με το αεροπλάνο όμως μετά ξαφνικά ακούστηκε ένα ντρουκ ντρουκ για λίγο και μετά πάλι ένα κριιιιιιτςςςςς κριιιιιιτςςςςς γκρόοοοιιιιιντςςςςςςςςςς κι αρχίσαμε να κουνιόμαστε στραβά και λοξά κι ο αδερφός μου άρχισε να φωνάζει θα πέσουμε θα πέσουμε κι εγώ τούλεγα σκάσε βλάκα και η γιαγιά μου η Κασσιανή σταυροκοπιότανε και ο κύριος Λαλάκης έκανε αμάν και μετά μην πανικοβάλλεσθε κυρία και προσπαθούσε να σταματήσει το Χιονάτο που τόχε πιάσει πείσμα και δεν σταμάταγε με τίποτα κι άρχισε να τρέχει σαν παλαβό όπως εμείς όταν παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους.
Βρε τι μπρρρρρ τούκανε ο κύριος Λαλάκης τι ώπαααααα τι τράβαγε τα γκέμια τίποτ' αυτό τι πριτς πριτς τούκανε ο αδερφός μου κι εγώ του φώναζα τι πριτς βρε δεν θέλει να κάνει κακά του το άλογο να σταματήσουμε θέλουμε τι το πατερημών έλεγε η γιαγιά μου η Κασσιανή τίποτα το Χιονάτο... να τρέχουμε και να κάνουμε ντρούγκου ντρούγκου ντρούγκου ντρουγκ σαν τα βραχιόλια της Γερακίνας που είχαμε μάθει το χορό στο σχολείο κι ο αδερφός μου να φωνάζει γιαγιάαααααααααααα θα πέεεεεεσουμε κάτωωωωωωωωωωω και η γιαγιά μου η Κασσιανή να ουρλιάζει Λαλάκηηηηηη τα παιδιάααααα κι εγώ να βαράω στράκες με το καμουτσίκι γιατί πολύ μου άρεσε αυτό το τρελλοκομείο που γινότανε και φώναζα όρμααα Χιονάτοοοοο όρμααα και τους φάγαμεεεε όλουυυυυςςςςς κι αντί να πάμε στην οδό Ηούς μουρλάθηκε το Χιονάτο κι έστριψε μόνο του για τον Κοκκιναρά που ήτανε ερημιά και είχε πολλές λάσπες κι εκεί πέρα κολλήσαμε και σταμάτησε το Χιονάτο επιτέλους και κατέβηκε ο κύριος Λαλάκης να δει τι πάθαμε και είπε ότι στράβωσε λίγο ο άξονας και είχανε σπάσει δυο ακτίνες αλλά να μη φοβόμαστε δεν ήτανε πολύ κακό.
Τότε τον αδερφό μου τον πιάσανε όλα μαζί και δίψαγε και κατουριότανε και πείναγε και η γιαγιά μου η Κασσιανή του είπε σταμάτα παιδί μου να δούμε τι θα γίνουμε θα μας φάνε οι αρκούδες εδώ πάνω και ο αδερφός μου μόλις άκουσε για τις αρκούδες άρχισε να κλαίει γιατί δεν ήθελε να τον φάνε αυτόνε κι έλεγε να σας φάνε εσάς οι αρκούυυυυυυδεεεεες όχι εμέεεεεναααα και ο κύριος Λαλάκης του είπε βρε οι άντρες δεν κλαίνε αλλά ο αδερφός μου έλεγε εγώωωω όμωωωως κλαίωωωω και η γιαγιά μου η Κασσιανή έβγαλε τη σύνοψη που την είχε πάντα μαζί της κι άρχισε να διαβάζει τον πεντηκοστό ψαλμό επί πλείον πλύνον με από της αμαρτίας μου όπως έκανε πάντα άμα το σπίτι μας πάθαινε καμμιά καταστροφή μεγάλη και μούλεγε να το λέω κι εγώ μαζί της φαίνεται για να πιάσει πιο καλά η προσευχή αλλά εγώ ήθελα να βοηθήσω τον κύριο Λαλάκη να βάλει ένα ξύλο που προσπαθούσε στη ρόδα για να ξεκινήσουμε καμμιά φορά και ήμουνα πολύ γενναία και δεν φοβόμουνα καθόλου τις αρκούδες της Κηφισιάς γιατί είχα πολλές γούνινες στο δωμάτιό μου και ήξερα πολύ καλά από αρκούδες.



  
Εδωσε ο Θεός καμμιά φορά όπως έλεγε και η Μαριέττα μας αλλά ποτέ δεν καταλάβαινα τι έδινε ο Θεός κάθε φορά τέλος πάντων και ξεκινήσαμε και η γιαγιά μου η Κασσιανή είπε Βαγγελίστρα μου τί 'ταν τούτο σήμερα και φτάσαμε στη κυρία Νταίζη κι εκειπέρα μόλις μας είδανε μας δώσανε παντόφλες να φορέσουμε γιατί τα παπούτσια μας είχανε γεμίσει λάσπη και βάλανε τα γέλια κάτι κοπέλλες που δουλεύανε εκεί και μου ήρθε να τους αστράψω μια στα μούτρα που γελάγανε αυτές μαζί μας που είχαμε ζήσει τέτοια σπουδαία περιπέτεια πιο σπουδαία κι από του Ροβινσώνα αλλά επειδή ήτανε ξένες αυτές την άστραψα του αδερφού μου γερή γερή κι αυτός άρχισε να ουρλιάζει θέλω τη μαμάαααα μου να με πάτε τώρα σπίτι μουυυυυυ δεν ξανάρχομαι μαζί σαςςςςςςςς παλιογιαγιάαααα και είδαμε και πάθαμε να τον συνεφέρουμε για να ξεκινήσει η πρόβα επιτέλους για τα φουστάνια μας αλλά πρώτα μας βγάλανε τσάι και μπισκοτάκια φαίνεται για να συνέλθουμε.
Η κυρία Νταίζη και η γιαγιά μου η Κασσιανή γνωριζόντουσαν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όπως έλεγε ο μπαμπάς μου και όταν το ακούσαμε αυτό πρώτη φορά ο αδελφός μου είπε να πάρουμε μαζί το νεροπίστολο να την καταβρέξουμε αυτήν  που είχε ανοίξει πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στην γιαγιά μου την Κασσιανή και μπορεί να άνοιγε και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αν δεν της δίναμε ένα καλό μάθημα κι έτσι την πρώτη φορά που την είδαμε αυτή την κυρία Νταίζη την κάναμε μούσκεμα με τα νερομπίστολά μας και η γιαγιά μου η Κασσιανή έλεγε παλιόπαιδα θα με πεθάνετε και η κυρία Νταίζη έλεγε δεν πειράζει δεν πειράζει νεράκι είναι και μετά σκεφτήκαμε αφού δεν την πειράζει το νεράκι την άλλη φορά να της ρίξουμε το ζουμί από τα χόρτα που βράζει η Μαριέτα και ήταν μπλιαξ πικρό αλλά τελικά ήτανε πολύ καλή κυρία η κυρία Νταίζη και έτσι γλύτωσε το κατάβρεγμα με το χορταρόζουμο και μετά μας άρεσε πολύ να πηγαίνουμε στο ατελιέ της που ήταν όλο μεταξωτά και βελούδινα πανιά και κλωστές και ψαλίδια και μηχανές Σίγκερ και κοπέλλες και περιοδικά και άλλα ωραία πράματα μέσα και πηγαίναμε με τον αδελφό μου και τρίβαμε τα μούτρα μας στα βελούδινα πανιά όταν ήμασταν πιο μικρά όχι μετά που μεγαλώσαμε.
Ητανε τόσο καλή η κυρία Νταίζη που μου είχε φτιάξει την πιο ωραία στολή Κοκκινοσκουφίτσας που υπήρχε στον κόσμο και την καμάρωνε η γιαγιά μου η Κασσιανή γιατί ήτανε λέει από μεταξωτό γαλλικό σατέν με κορσάζ βελούδινο κεντημένο στο χέρι με πούλιες και χάντρες και δαντελένια ποδίτσα ένα μιράκλ αληθινό που δεν είχε ξαναγίνει τέτοιο πράμα κι επειδή ήτανε τόσο ωραία εγώ έπρεπε να τη φοράω πολλά χρόνια μέχρι που δε μου χώραγε πια και μετά μου έραψε μια άλλη η κυρία Νταίζη βασίλισσα της νύχτας με γαλάζια τούλια και μαύρο βελούδινο φόρεμα πάλι κεντημένο τέλος πάντων.


Μετά μάθαμε από τη μαμά μας ότι η γιαγιά μου η Κασσιανή με την κυρία Νταίζη τρέχανε μαζί σε κάτι παρελάσεις μόδας δηλαδή επιδείξεις το λέγανε αλλά σαν παρέλαση κάνανε με φουστάνια όχι αυτές οι ίδιες αλλά κάτι ωραίες κοπέλλες και αυτές πηγαίνανε και κοιτάγανε γιατί τους αρέσανε τα φουστάνια που κάνανε παρέλαση και άμα θυμόντουσαν αυτές τις παρελάσεις λέγανε κι οι δυο μαζί αχ η δεκαετία του πενήντα αχ η δεκαετία του πενήντα και αναστενάζανε και μετά γελούσανε και λέγανε κάτι δικά τους θυμάσαι την Μπέττυ που πήρε τον χοντροαμερικάνο θυμάσαι την Παυλίδου που είχε φορέσει στο Χορό των Συντακτών την ίδια τουαλέττα με την Κυβέλη κι έγινε η Κυβέλη έξω φρενών γιατί την είχε φέρει δήθεν από το Παρίσι θυμάσαι που ήρθε η Πιαφ στην Αθήνα κι ερωτεύθηκε το Χορν τι παιδί κι αυτός ο Τάκης κι εγώ έστηνα αυτί να τις ακούσω γιατί αυτά που λέγανε είχανε χρυσόσκονη όπως βάζουμε στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και όπως φαίνεται θα ήτανε πολύ ωραία αυτή η δεκαετία του πενήντα και περνάγανε πιο καλά τότε η γιαγιά μου η Κασσιανή με την κυρία Νταίζη και άμα τις άκουγε η Μαριέττα μας μου φαίνεται ότι μουρμούριζε τρέχανε οι τρελλόγκες στις επιδείξεις μόδας και στους χορούς οληνύχτα αλλά δεν ήμουνα σίγουρη ότι το είπε έτσι η Μαριέττα μας γιαυτό δεν τη μαρτύρησα σε κανέναν.

αχ η δεκαετία του πενήντα ... στις παρελάσεις με τα φουστάνια..
....η γιαγιά Κασσιανή με την κυρία Νταίζη
Τέλος πάντων εκείνη την ημέρα που είχαμε πάει να ραφτεί η γιαγιά μου η Κασσιανή μετά τα τρεχαλητά του Χιονάτου και τις αρκούδες που ευτυχώς δεν μας φάγανε και τις λάσπες που πέσαμε κάναμε την πιο ωραία πρόβα γιατί μας είχανε στα ώπα ώπα στης κυρίας Νταίζης και πολύ μας περιποιόντουσαν ειδικά εμάς τους μικρούς και μας βγάλανε και πορτοκαλάδα με ωραίες σοκολάτες από την Ελβετία γιατί η κυρία Νταίζη είχε πάντα ελβετικές σοκολάτες στο σπίτι της και πολύ μας αρέσανε κι εκείνη την ημέρα ο αδερφός μου έφαγε καμμιά δεκαριά που δεν τον έβλεπε κανείς και μετά από λίγη ώρα άρχισε η κοιλιά μου η κοιλιά μου και τότε τον ποτίσανε τσάι και του πέρασε να μην έχουμε χειρότερα όπως όταν έκανε πριτς πριτς του Χιονάτου. 
Εμείς οι γυναίκες δηλαδή εγώ και η γιαγιά μου η Κασσιανή ξαπλαρωθήκαμε στους καναπέδες με τις παντόφλες που μας είχανε δώσει και κοιτάγαμε τα πατρόν στα περιοδικά που είχε φέρει η κυρία Νταίζη από το Παρίσι και πίναμε τσάι κι εμένα μου αρέσανε τα μπισκοτάκια βουτύρου που τάτρωγα δύο δύο και μούκανε νόημα η γιαγιά μου η Κασσιανή μη μπουκώνεσαι έτσι παιδί μου δεν είναι ευγενικό και μετά τάτρωγα ένα ένα γιατί έτσι κάνουνε τα καλά παιδιά και είχαμε απλώσει και τα πανιά που τα λέγανε υφάσματα στους άλλους καναπέδες απέναντι και τα χαζεύαμε μαζί με τα περιοδικά Λα Μοντ Φεμινίν και Λε Πετίτ Εκό ντε λα Μόντ που ήτανε στα Γαλλικά........


......και η κυρία Νταίζη έλεγε της γιαγιάς μου Κασσιανή μου αυτό θα σου πηγαίνει τρέλλα εβαζάρει κάτω και σε κομψαίνει και το μπούστο του είναι ανφόρμ θα σε κολακεύει που είσαι στητή εσύ και η γιαγιά μου η Κασσιανή της έλεγε Νταίζη μου δεν πιστεύω να με μεγαλώνει και η κυρία Νταίζη της έλεγε δεν έχεις ηλικία εσύ Κασσιανή μου κοριτσάκι φαίνεσαι ακόμα και όλο τέτοια λέγανε και απλώνανε τα φερμουάρ και τα κουμπιά και τις φόδρες στο μεγάλο τραπέζι μαζί και μετά η γιαγιά μου η Κασσιανή στηνότανε μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη και η κυρία Νταίζη της έριχνε πάνω στον ένα ώμο το μωβ συκλαμέν και στον άλλο ώμο το μπλε λινό και την έκανε σαν περίπτερο με πανιά αλλά της γιαγιάς μου της Κασσιανής φαίνεται της άρεσε γιατί καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι στον καθρέφτη πολλή ώρα αλλά όμως αλήθεια της πηγαίνανε πολύ ωραία αυτά που έβαζε πάνω της.
Τότε εμένα μου φαινότανε σαν να μην ήτανε η γιαγιά μου η  Κασσιανή αλλά μια άλλη κυρία πολύ όμορφη όπως στο σινεμά και πολύ μου άρεσε που η γιαγιά μου η Κασσιανή δεν ήτανε πολύ γριά σαν των άλλων παιδιών κι έραβε τόσο ωραία ρούχα κι ας την κοροϊδεύαμε με το βλάκα τον αδερφό μου και τότε με πιάνανε τα κλάμματα και θυμόμουνα που της βγάζαμε το λάδι στο σπίτι και της κάναμε τα μαρτύρια του Ιησού Χριστού που έλεγε κι η Μαριέτα μας και χωνόμουνα στην αγκαλιά της την ώρα που έκανε πρόβα και της έλεγα πόσο σ' αγαπάω γιαγιούλα μου κι αυτή τσίριζε κι έλεγε μπα σε καλό σου τι έπαθες πουλάκι μου κάτσε χρυσό μου να τελειώσω θα καρφιτσωθούμε εδώ πέρα ήμαρτον κύριε κάτσε φρόνιμα παιδί μου θα με τσαλακώσεις και τέτοια και τότε εγώ ορκιζόμουνα μέσα μου ότι δεν θα την ξανασκάσω ποτέ αυτή τη γιαγιά που μυρίζει τριαντάφυλλο.

Το καλό της τσαντάκι με το μαντηλάκι και την πουδριέρα... όπως έμεινε !
Κι αφού τελειώσανε πια με το σεμιζιέ και το ταγιέρ και τις φούστες της γιαγιάς μου της Κασσιανής και φαινόντουσαν πολύ ευχαριστημένες και είχανε βάλει κάτω τα πανοϋφάσματα και τα είχανε κόψει και αρχίζανε οι κοπέλλες μέσα να κάνουνε σημαδάκια με ένα μικρό σαπουνάκι κι εγώ έλεγα τι βλαμμένες είναι αυτές που λερώνανε τέτοια ωραία πανιά μετά ερχότανε η δικιά μου σειρά να μου ράψουνε τα καλοκαιρινά μου και πολύ μου άρεσε να διαλέγω ρούχα όπως και στις άλλες συμμαθήτριές μου και το κάναμε κι εμείς για τις κούκλες μας κι εκείνη τη χρονιά μου είχε κολλήσει να μου ράψουνε ένα κόκκινο φουστάνι και ένα μπέιμπι ντολ μαζί με τα μπανιεροβρακιά που η κυρία Νταίζη τα έλεγε κοστύμ ντε μπαιν και ήτανε πολύ της μόδας και τα φοράγανε τα κορίτσια στην αμμουδιά για να κάνουνε βόλτα και άμα κάναμε βόλτα δεν κάναμε παρέα με τ΄αγόρια και ο αδερφός μου με τους φίλους του μας κοροϊδεύανε και μεις δεν τους δίναμε καθόλου σημασία γιατί ήτανε ηλίθια και μωρά και δεν ξέρανε από γυναικεία πράγματα και δεν τους χωνεύαμε καθόλου άμα φοράγαμε τα καλά μας και κάναμε τις μεγάλες κυρίες.

                                    

Οταν τελείωνε πια η πρόβα στην κυρία Νταίζη ερχότανε πάλι ο κύριος Λαλάκης με το Χιονάτο να μας πάρει τάκα τάκα τα πεταλάκια ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια να μας πάει στο ξενοδοχείο να φάμε και να κοιμηθούμε και το απόγευμα μας κατέβαζε στου Βάρσου για πάστα γιατί τρελλαινόμαστε με τον αδερφό μου για τις σοκολατίνες του Βάρσου και τρώγαμε δύο ο καθένας κάθε απόγευμα όσο κρατάγανε οι πρόβες και μας άνοιγε η όρεξη και μετά θέλαμε και σουβλάκια από του Πόποτα που ήτανε λίγο παραπάνω απέναντι και η γιαγιά μου η Κασσιανή ξεφώνιζε ότι δεν τρώνε έτσι τα καλά παιδιά και πρώτα έπρεπε να φάμε τα σουβλάκια και μετά τις πάστες και θα γίνουμε γουρούνια στο τέλος αλλά εμείς τα τρώγαμε πάντα ανάποδα και ποτέ δεν πάθαμε τίποτα ούτε γουρούνια γίναμε γιατί δεν είμαστε ροζ με κατσαρή ουρά και μετά θέλαμε και γιαούρτι από τον Ανθό Κηφισιάς που ήτανε δίπλα στου Βάρσου και μπαστακωνόμαστε στα τραπεζάκια του Νικολέλη για γιαούρτι μέχρι τα μεσάνυχτα και κάναμε και γιαουρτομαχίες γιατί το μισό γιαούρτι το ρίχναμε ο ένας στον άλλον και της γιαγιάς μου της Κασσιανής της φέρνανε νερά να τη συνεφέρουνε απ' τη σύγχιση κάτι καλοί κύριοι και κυρίες που καθόντουσαν δίπλα μας και άκουσα μια γριά που είπε όπου εισίν παίδες φεύγουσιν οι δαίμονες και μετά ερχότανε πάλι ο κύριος Λαλάκης τάκα τάκα τα πεταλάκια ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια του Χιονάτου να μας πάει στο ξενοδοχείο κι αρχίζαμε τον ύπνο από τις σκάλες που ανεβαίναμε γιατί είχαμε πέσει ξεροί από το πολύ φαί και φαίνεται ότι είχαμε γίνει αληθινά γουρούνια γιατί ο αδερφός μου μετά έκανε χρουουου χρουουου στον ύπνο του σαν τα γουρούνια της θείας Ανθούλας που είχαμε δει στο χωριό το καλοκαίρι.

Πάστες στο Βάρσο και γιαούρτι στον Ανθό Κηφισιάς Νικολέλη το 1966

Κι όταν πια τελειώνανε οι πρόβες και τα ρούχα ήτανε έτοιμα και κρεμασμένα στις κρεμάστρες ερχότανε τότε ο θείος Μπάμπης με την πράσινη Πόντιακ που τη λέγαμε ποντικάρα εμείς και μας πήγαινε σπίτι μας γιατί δε χωράγαμε πουθενά και πως θα τσαλακωνόντουσαν τα καινούργια μας στο λεωφορείο και άρχιζε μια άλλη περιπέτεια με το τέρας τη γιαγιά μου την Κασσιανή να διατάζει το θείο Μπάμπη πρόσεχε Μπάμπη μην τσαλακωθεί το σεμιζιέ πρόσεχε παιδί μου τις φούστες να μην πέσουν απ' τις κρεμάστρες και σιγά να πηγαίνεις στο δρόμο ο μη γένοιτο πάθουμε τίποτα και πέσουν και τα ρούχα κάτω και πρόσεχε Μπάμπη να ασφαλίσεις καλά τις πόρτες και τέτοια και μας έπιανε πάλι το κεφάλι μας και στεναχωριόμαστε που είχαμε φύγει από την Κηφισσιά και είχαμε περάσει τρέλλα με την τρελλή γιαγιά μου την Κασσιανή και την τρελλή κυρία Νταίζη αλλά ξέραμε ότι θα ξαναπάμε πάλι και έτσι μας περνούσε κάπως ο καϋμός.

Από τα χρυσά χεράκια της κυρίας Νταίζης ...
....αριστερά η Σόφη με το μπανιεροβρακί του 1964 και δεξιά η Σόφη με την περίφημη Κοκκινοσκουφίτσα 


Καλό μήνα φίλοι μου !!!

Ερχονται οι γιορτές ...
και βέβαια τα Χριστούγεννα 
της γιαγιάς Κασσιανής έρχονται..!!!


24 σχόλια:

  1. Υπέροχη ανάρτηση μου, πόσα χρόνια πίσω με πήγες.... (καλύτερα να μην τα πούμε)!!!! Πως αλλάζουν όμως οι καιροί για σκέψου εκδρομή η Κηφισιά... και εγώ πήγαινα διακοπές τα Χριστούγεννα με την γιαγιά μου στο Κεφαλάρι στου Απέργη........... τι όμορφα που ήταν τότε!!!! Καλό μήνα!!!!! ΠΟλλά φιλιά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ φίλη μου !!!!
      Αχ αυτό το Κεφαλάρι....στου Απέργη.... εξαίσια ήταν !
      Πολλά φιλιά κι από μένα
      Σόφη

      Διαγραφή
  2. Τι ωραία τα φουστάνια της γιαγιάς!!!Ήταν φανταστική η περιγραφή σου(τό'χεις άλλωστε!),με πήγες βόλτα στη Κηφισιά,έφαγα του σκασμού στου Βάρσου,έφαγα και γιαούρτι με μέλι από πάνω και...το πιο φοβερό:ΠΌΟΟΟΟΟΟΟΟΣΑ ίδια βιώματα έχουμε,τελικά??Εγώ,στο πιο επαρχιώτικο,κουβάλαγαν τόπια ατελείωτα στο σπίτι της γιαγιάς,μαζευόντουσαν όλες οι θειάδες,οι φιλενάδες και οι δυο νυφάδες της,η θεία μου και η μάνα μου και ξεκινούσε η διαλογή,δια της εις άτοπον απαγωγής!!!Όχι αυτό,με παχαίνει,αυτό με χλωμαίνει,αυτό ναι,με φωτίζει!!Κι εμένα μου ράβανε κάτι φουστάνια με φουρό και σούρες!!! Άστα...σταματάω.γιατί θα γράφω μέχρι αύριο! Να είσαι καλά και όλες σου οι αναμνήσεις να είναι γλυκιές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ εμείς οι μοναχοκόρες Μόσχα μου .....αυτά τα φουρό με τις σούρες.....
      Ακόμα πάω στου Βάρσου για σοκολατίνες... ίδιες είναι !!!!
      Σε φιλώ
      Σόφη

      Διαγραφή
  3. Στην επαρχεία του Πειραιά η μοδίστρα ερχόταν για δυο μέρες να μας δείξει τα πατρόν και άφηνε μισοτελειωμένα τα φορέματα. Καρικώματα, κουμπότρυπες στης κας Ελλης και την φόδρα ραμμένη στο χέρι!

    Στην Πολιτεία πηγαίναμε ολοήμερη εκδρομή κάτω στο ρέμα που είχε ταβερνεία .. ίσως και ένα μόνο δεν θυμάμαι. Αλλά το αμαξάκι από το σταθμό της Κηφισιάς μας θύμηζε την Αίγινα που θαρρούσαμε πως μόνο εκεί υπήρχαν αμαξάδες!

    Τι μου θυμίζεις...
    Αναμένουμε τα Χριστούγεννα της γιαγιάς Κασσιανής με την ιδιαίτερη γραφή σου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ!
      Τι όμορφα ήταν εκείνα τα χρόνια σε όλες τις γειτονιές....
      Τα Χριστούγεννα ελπίζω να βγει εορταστικό... και θα βγει πού θα πάει;
      Φιλιά

      Διαγραφή
  4. Απολαυστική κι αυτή Σοφάκι μου, όπως όλες οι ιστορίες!!!
    Γέλασα πολύ και συγκινήθηκα με τις νοσταλγικές φωτογραφίες!
    Περιμένω σύντομα κι άλλη, ε???

    Καλό μήνα, πολλά φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω Μαίρη μου ....
      Φιλάκια πολλά και σ'ευχαριστώ !
      Σόφη

      Διαγραφή
  5. Με πηγες βολτα σε μερη που δεν τα εχω ακουστα καν!Σαν να διαβαζα βιβλιο ανοιξαν εικονες μπροστα μου που δεν ξερω καν αν ηταν ετσι στην πραγματικοτητα.
    Μια καλη ταινια παλιας εποχης.Σευχαριστω που τη μοιραστηκες μαζι μου(μας)!
    Τα φιλια μου και την καλησπερα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φοβερή ανάρτηση-ανάμνηση!!!
    Τι ωραίες περιγραφές και με σημασία στην λεπτομέρεια!!!!
    Αντε και μου χες λείψει...
    Σε φιλώ καλή μου και περιμένω τα Χριστούγεννα της γιαγιάς...
    Καλό μήνα,,,,,με χαρές, ανταμώματα και λάμψη!!
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού σας έλειψα ... νάμαι πάλι εδώ..
      ευχαριστώ Αννιώ μου και ελπίζω το χριστουγεννιάτικο να σε κάνει να χαρείς !
      Φιλιά πολλά
      Σόφη

      Διαγραφή
  7. Πόσο όμορφη αφήγηση μιας εποχής και όμορφων στιγμών...συγκινήθηκα πολύ εκεί που η μικρούλα Σόφη ήθελε να τους καρφιτσώσει όλους στο λεύκωμα με τις πεταλούδες για να μείνει η στιγμή για πάντα!
    Να είσαι καλά να μας μαγεύεις!
    Καλό μήνα με πολλές όμορφες στιγμές...φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό κυρίως ήταν ... το καρφίτσωμα !!!!
      Σ΄ευχαριστώ πολύ πολύ και σε φιλώ
      Σόφη

      Διαγραφή
  8. Καλημέρα Σοφάκι μου... καλά είσαι φοβερή!!!!!!!!!! Τέλειο κείμενο, υπέροχη ανάρτηση και πολύ συγκινητική... Υπέροχες και οι φωτό... ειδικά οι τελευταίες ...μιλάμε για σταρ!!!!!!!!!!!!! χαχαχα
    Περιμένω τηλέφωνο στις 10 που θα έρθεις και είναι και τρίτη που δεν έχω μάθημα το απόγευμα!!! Θα σου το στείλω με μέιλ!!!!
    Φιλάκια και καλό μήνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα τα πούμε από κοντά Κικίτσα μου, σ'ευχαριστώ και πάλι
      Φιλιά
      Σόφη

      Διαγραφή
  9. Τι υπέροχη και νοσταλγικά ανάρτηση Σοφάκι μου!!!
    Μας πήγες μια υπέροχη βόλτα στην Αθήνα της δεκαετίας του "50 κι΄εγώ την απόιλαυσα!!!
    Οι φωτογραφίες πολύ όμορφες και η γιαγιά κούκλα!!!
    Φιλιά πολλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φιλιά πολλά κι από μένα Αρετή μου, σ' ευχαριστώ πολύ
      Σόφη

      Διαγραφή
  10. Δεν ξέρω γιατί δεν μου φαίνονταν οι αναρτήσεις σου!! Τέλος πάντων, διορθώθηκε, και να'μαι!! Η βολτα που μάς πήγες, Σοφούλα, απίθανη!! Γεμάτη παλιές θύμησες και γλυκειά νοσταλγία!
    Η γιαγιά και το Σοφάκι, κούκλες!!!!! Πολλά φιλιά!! Καλό μήνα και καλή εβδομάδα να'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα Πέπη μου,σ' ευχαριστώωωω
      Χαίρομαι που σ' άρεσε
      Φιλάκια
      Σόφη

      Διαγραφή
  11. Τέλειο !! Μια υπέροχη εποχή που δεν υπάρχει πια και αξίζει να νιώσουμε την ατμόσφαιρα και την κοινωνική νοοτροπία της. Σ' ευχαριστώ πολύ για το όμορφο κείμενο που μας χάρισες !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που βρεθήκαμε Ζίνα !!!
      Πολύ όμορφο και το δικό σου μπλογκοσπιτάκι !!!
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  12. Πάαααααρα πολύ ωραίο! και πολύ συγκινητικό και αστείο!!! Ότι πρέπει να αλλάζει ο νους μας από τα στενάχωρα που ακούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Σοφία μου !!!!!
      Πράγματι έχουμε ανάγκη το χαμόγελο....

      Διαγραφή

Καλώς ήρθατε !